Mobbing jest zjawiskiem społecznym polegającym na nękaniu w sytuacji pracy przez osobę przełożoną lub współpracowników. Mobberem może być jednostka lub grupa. Mobbing to odmiana przemocy psychicznej, mającej na celu zastraszenie, poniżenie, izolację z grupy, za pomocą metod kreowania "kozła ofiarnego".
Ofiary szkolnego prześladowania to najczęściej dzieci wyróżniające się jakimiś cechami fizycznymi - otyłe, rudowłose, dziwnie ubrane, mające wady wymowy. Również dzieci słabsze fizycznie, nieśmiałe, przewrażliwione, małomówne, wycofane, wstydliwe i nieszczęśliwe, wysokolękowe, samotne.
Moczenie się mimowolne (enurezja) jest zaburzeniem czynnościowym polegającym na nawykowym, mimowolnym oddawaniu moczu, zwykle w nocy, pojawiające po osiągnięciu przez dziecko wieku pięciu lat, czyki czasu, w którym można oczekiwać zdolności do kontrolowania potrzeb fizjologicznych.
Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem charakterystycznym dla okresu dzieciństwa. U jego podłoża tkwi lęk, zaś polega on na niemożności mówienia, w sensie artykulacji głosu w specyficznych sytuacjach społecznych, na przykład w szkole lub w grupie rówieśniczej.
Napadowe objadanie się to zaburzenie charakteryzujące się występowaniem epizodów pochłaniania obiektywnie dużych (zbyt dużych) ilości jedzenia. Po napadzie pojawia się dyskomfort i poczucie winy, sam akt dokonywany jest częstokroć w tajemnicy.
Uzależnienie od narkotyków (narkomania) – czyli substancji chemicznych, które mają zdolność przenikania do naszego mózgu i wpływania na jego aktywność (stąd nazwa substancje psychoaktywne). Narkotyki modyfikują czynności mózgowe wywołując sztucznie stany euforii, przyjemności, relaksu, fantazji czy niebywałej sprawności intelektualnej.
Zaburzenie lękowe (zwane popularnie nerwicowym) oznacza patologiczne natężenie lęku powodujące dysfunkcje zachowania, myślenia, emocji i zdrowia fizycznego. Reakcje lękowe tracą swoją adaptacyjną użyteczność. Stają się nieadekwatne do jakichkolwiek bodźców wewnętrznych czy zewnętrznych i obejmują coraz szerszą gamę sytuacji.
Neuroprzekaźnik to substancja (zazwyczaj z grupy hormonów lub kwasów) uwalniana do szczeliny synaptycznej, przekazująca impuls elektryczny pomiędzy sąsiednimi komórkami nerwowymi.
Psycholog to osoba, która ukończyła pięcioletnie studia magisterskie na kierunku psychologia. Z takim wykształceniem może pracować w poradnictwie psychologicznym (w przychodni, szkole, pracy) a także w innych dziedzinach, na przykład zarządzaniu zasobami ludzkimi, reklamie, sądownictwie, więziennictwie, Policji. Określenie psycholog obejmuje szeroki zakres specjalizacji, od psychologii społecznej czy rozwojowej, poprzez twórczość, organizację, aż po kliniczną.
Psychoterapeuta to osoba, która oprócz studiów wyższych, ukończyła czteroletnie podyplomowe szkolenia z zakresu psychoterapii. Nie musi posiadać wykształcenia psychologicznego, choć niektóre szkoły psychoterapeutyczne stawiają taki wymóg.
Psychiatrato lekarz medycyny ze specjalizacją w psychiatrii. Psychiatra może przepisywać lekarstwa i służyć pomocą farmakologiczną. Niekoniecznie jednak zna sięj na psychoterapii, chyba, że zdobył dodatkowe kursy i szkolenia w tym zakresie.
Wpisz do naszej wyszukiwarki miasto, ulicę lub kod pocztowy, aby znaleźć gabinet w preferowanej lokalizacji. Uzyskasz dostęp do listy specjalistów świadczących pomoc psychologiczną. Możesz zapoznać się z bliższymi informacjami na ich temat. Pamiętaj, że są to aktualne i rzetelne informacje.
Możesz też użyć wyszukiwania zaawansowanego, żeby zawęzić listę poprzez wybór opcji dotyczących typu klienta, specjalizacji terapeuty, refundacji przez NFZ lub języka, jakim terapeuta się posługuje. Możesz na przykład wybrać opcję 'dla dzieci', jeśli szukasz psychologa dziecięcego, a jeśli powodem jest depresja, wyszukasz terapeutów, którzy specjalizują się w danej dziedzinie.
Konsultacja u specjalisty jest wskazana wówczas, gdy dziecko wykazuje niepokojące zmiany zachowania, jest bardzo nieśmiałe albo agresywne, doświadcza problemów w relacjach z rówieśnikami, wydaje się smutne i przygnębione, czy nadpobudliwe, nie radzi sobie z nauką. Psycholog może służyć poradą wychowawczą, przeprowadzić testy np. inteligencji oraz ocenić poziom dojrzałości szkolnej. Niekiedy dziecko potrzebuje wsparcia psychologicznego, pomagającego przetrwać trudne sytuacje, wymagające dużych nakładów adaptacyjnych, np. w przypadku rozstania rodziców, żałoby, zmiany szkoły.
Najlepiej wybrać specjalistę, który poza ogólnym wykształceniem psychologicznym ukończył dodatkowe kursy czy szkolenia z zakresu specjalistycznej pomocy dzieciom, na przykład studia podyplomowe. W przypadku psychoterapeutów można szukać tych, którzy ukończyli studium socjoterapii i psychoterapii dedykowane dzieciom i młodzieży.
Bezpłatną pomoc można uzyskać w poradniach psychologiczno-pedagogicznych, współpracujących ze szkołami oraz specjalistycznych poradniach dla dzieci i młodzieży, finansowanych przez NFZ lub budżet miasta. Istnieją również gabinety prywatne, w których przyjmują specjaliści zajmujący się dziećmi. Informacje o adresach można uzyskać od psychologa szkolnego, lekarza rodzinnego lub skorzystać z wyszukiwania w Internecie, na przykład obszernej bazy danych portalu mojapsychologia.pl.
Na początku odbywają się zazwyczaj spotkania diagnostyczne z rodzicami. Psychoterapeuta zbiera wówczas dane na temat historii rozwoju dziecka, sytuacji rodzinnej, trudnych sytuacji z przeszłości oraz ustala z opiekunami cele i metody pracy. Potem spotyka się ze wszystkimi członkami rodziny, wreszcie przychodzi czas na indywidualną pracę z dzieckiem. Podczas sesji terapeutycznych, w zależności od wieku i możliwości dziecka, oraz od metod pracy specjalisty, psychoterapeuta może rozmawiać z dzieckiem, rysować, bawić się, czytać bajki, rozwiązywać zagadki itp.
Rodzice zawsze są włączani w proces terapeutyczny, ale w różnym stopniu, w zależności od natury problemu. Zazwyczaj spotykają się z terapeutą na początku pracy, aby udzielić wywiadu na temat dziecka oraz przedstawić swój punkt widzenia. W trakcie terapii mogą być zapraszani na wspólne spotkania, ale nie na wszystkie, aby umożliwić specjaliście swobodną pracę bezpośrednią z dzieckiem. Dopóki dziecko nie ukończy 18 lat rodzice składają pisemne oświadczenie, że zgadzają się na objęcie go opieką psychologiczną.
Przede wszystkim, poszukaj informacji o psychologu/psychoterapeucie, zobacz, jakie ma wykształcenie, doświadczenie i w jakim paradygmacie pracuje. Sprawdź, czy należy do profesjonalnej organizacji, posiada certyfikaty, które w pewnym sensie stanowią gwarancję najwyższej jakości.
Ważny jest też pierwszy kontakt z terapeutą : zadzwoń, zapytaj o terminy, cenę, częstotliwość spotkań. Umów się na wstępną konsultację, sprawdź, czy będziesz w stanie nawiązać relację terapeutyczną z daną osobą. Terapeuta, jak każdy dobry słuchacz, powinien być przede wszystkim uważny, życzliwy, empatyczny i obiektywny wobec problemów swoich klientów.
Pamiętaj, że nie ma terapeuty, który byłby odpowiedni dla każdego, znajdź terapeutę, który będzie odpowiedni dla Ciebie .
Coach powinien odbyć profesjonalne szkolenie, które uwzględnia wytyczne akredytacji ICF (International Coach Federation). Między innymi przeprowadzone minimum 100h coachingu, odbyte 10h mentoringu i 60h szkolenia merytorycznego.
Pierwsze spotkanie to rozmowa, zwana konsultacją, podczas której klient opowiada o swoim problemie. Dokładne omówienie powodu wizyty pozwala psychoterapeucie na zorientowanie się w sytuacji klienta, postawienie wstępnej diagnozy oraz zaproponowanie najlepszej dla danej osoby metody pomocy.
Psychoterapeuta może zadawać Ci pytania na temat Twojej sytuacji życiowej, rodziny, relacji, czyli zainteresuje się sprawami, o któych nie zwykło się rozmawiać z obcymi ludźmi. Może zadać Ci pytanie, jakie są Twoje oczekiwania i co chciałbys osiągnąć. Niekiedy posługuje się testami czy kwestionariuszami . Zdarza się, że robi notatki. Nie musisz się przygotowywać na tę wizytę, wystarczy szczerze opowiedziesz o nurtujących Cię problemach.
Pierwsza wizyta stwarza również możliwość, aby klient dowiedział się o podejściu teoretycznym, w jakim jest osadzony terapeuta i o metodach jego pracy. Może dojść do zawarcia przymierza terapeutycznego, czyli umowy określającej obowiązki i prawa obydwu stron. Pamiętaj, że praca terapeutyczna opiera się w znacznej mierze na relacji międzyludzkiej. Ty i terapeuta musicie wzajemnie sobie odpowiadać w sensie osobowościowym.
Podejście terapeutyczne, w którym uczy się osobę modyfikowania swoich procesów fizjologicznych, nosi nazwę biologicznego sprzężenia zwrotnego (biofeedbeck)
Chcesz być na bieżąco z wydarzeniami i newsami psychologicznymi?
Zapisz się do newslettera!
Serwis na swoich stronach www wykorzystuje m.in. pliki cookies w celu zapewnienia Ci maksymalnego komfortu podczas przeglądania serwisu i korzystania z usług. Jeśli kontynuujesz przeglądanie naszej strony bez zmiany ustawień przeglądarki, przyjmujemy, że wyrażasz zgodę na użycie tych plików. Jednak zawsze możesz zmienić ustawienia przeglądarki decydujące o ich użyciu.
Dowiedź się więcej