Zespół lęku uogólnionego charakteryzuje się występowaniem przemożnego, przewlekłego, uporczywego, nadmiernego, nierealistycznego lęku lub obawy zgeneralizowanej na rozliczne sytuacje lub wydarzenia. Lęk taki dotyczy potencjalnych, przyszłych nieszczęść, takich jak strata finansowa, choroba, nieszczęście dotyczące własnych dzieci, albo też  kombinacji  tych zdarzeń.

Dotyka ok.3% ludności w ciągu roku i 5% w ciągu całego życia, częściej kobiety, niż mężczyzn. 60-80% pacjentów twierdzi, że lęk towarzyszy im przez całe życie.

Występuje (częściej jest obecny niż go nie ma) przez co najmniej pół roku a dotknięta nim osoba nie jest w stanie poradzić sobie z objawami ani ich kontrolować.

Występują też trzy (lub więcej) symptomy, wymienione poniżej:

• niepokój
• nerwowość lub podekscytowanie
• łatwe męczenie się

• drażliwość
• napięcie mięśniowe
• problemy ze snem (z zasypianiem, wstawaniem lub niespokojnym snem)
• problemy z pamięcią i koncentracją

Częstym symptomem są również nudności, wymioty i przewlekłe bóle żołądka.Z zespołem lęku uogólnionego współwystępują często inne zaburzenia, szczególnie zespół paniki z agorafobią, fobia społeczna i fobie specyficzne, łagodna depresja, a także przewlekły niepokój.

Prawdopodobnie zachodzi umiarkowane dziedziczenie zespołu lęku uogólnionego. Wyodrębniono gen mający związek z lękiem i nerwicami, który oddziałuje na tzw. transporter zwrotny serotoniny, umożliwiając otaczającym ją komórkom nerwowym reagowanie na nią. Ludzie o wysokim poziomie lęku wydają się mieć funkcjonalny niedobór GABA, za pomocą którego mózg ludzki kontroluje lęk w sytuacji napięcia.

Na zespół uogólnionego lęku oraz jego utrzymywanie wpływa także kilka czynników poznawczych. Wydarzenia nieprzewidywalne, nad którymi nie sprawujemy kontroli wywołują natychmiastowy lęk i wyrabiają podatność na lękowe reakcje w przyszłości. Wykształcone w początkowym okresie życia schematy zachowania w dziwnych i niebezpiecznych sytuacjach sprzyjają rozwojowi automatycznych myśli skupionych na ewentualnych zagrożeniach. Ciągły lęk zwraca uwagę na sygnały ewentualnego zagrożenia, bądź wpływa na takie interpretowanie sygnałów wieloznacznych, czemu nie towarzyszy jednak równie dobre ich odpamiętywanie.

Ogólna skuteczność leczenia wynosi ok.60-70% przypadków. Farmakoterapia polega na stosowaniu antydepresantów i leków benzodiazepinowych, które pobudzają aktywność GABA w obszarach mózgu związanych ze stanami lękowymi, np. w układzie limbicznym. Terapia poznawczo-behawioralna opiera się na głębokiej relaksacyjnej restrukturyzacji myśli.