Od lat 80. XX wieku żywe jest zagadnienie integracji w psychoterapii. Pod pojęciem psychoterapii integracyjnej należy rozumieć wszelkie formy psychoterapii, które łączą techniki albo teorie istniejących już podejść. W ramach psychoterapii integracyjnej można wyróżnić cztery nurty : psychoterapię eklektyczną, asymilatywną, integracji teoretycznej oraz czynników wspólnych. Omawiane zjawisko stanowi fragment szerszego ruchu, zmierzającego do syntezy różnych sposobów rozumienia zaburzeń.
Główne założenia Zwolennicy integracji utrzymują, że nie istnieje uniwersalna terapia skuteczna w pracy ze wszystkimi klientami oraz odpowiednia dla wszystkich typów problemów. Dlatego postulują wykorzystywanie elementów charakterystycznych dla różnych szkół oraz łączenie ich, co owocuje zindywidualizowanym postępowaniem wobec konkretnego problemu i danego klienta. Terapia inegracyjna zakłada dużą elastyczność w zakresie stosowanych technik, liczby i częstotliwości sesji, a także korzystania różnych form terapii równocześnie (na przykład indywidualnej i systemowej). Praca tego rodzaju stawia duże wymagania wobec terapeuty, który musi opanować wiele technik terapeutycznych oraz zdobyć dużą wiedzę o ich skuteczności w odniesieniu do poszczególnych trudności.
Przyczyny zaburzeń
Zdaniem zwolenników integracji podłoże zaburzeń jest wieloczynnikowe. Niemal żaden problem nie ma jednej przyczyny. Nie istnieje również jeden właściwy sposób pracy nad nimi.
Forma
W terapii integracyjnej stosuje się różnorakie formy, dostosowane do potrzeb konkretnego przypadku.
Metoda
Istnieją cztery główne sposoby łączenia podejść terapeutycznych. Psychoterapia eklektyczna koncentruje się na poszukiwaniu najlepszej metody dla klienta z danym problemem. Skupia się przede wszystkim na doborze odpowiednich technik czerpanych z różnych szkół terapii. Terapia asymilatywna zakłada stosowanie technik różnych szkół psychoterapii przy zachowaniu wierności teorii i specyfice jednej z nich. Integracja teoretyczna oznacza syntezę teorii, techniki psychoterapii są usytuowane na drugim planie. Wyróżnić można dwa rodzaje psychoterapii opartej na integracji teoretycznej. Pierwszy z nich zazwyczaj łączy dwie lub trzy szkoły psychoterapii (na przykład podejście poznawczo-behawioralne). Drugi rodzaj charakteryzuje się holistycznością rozważań, stawiając sobie za cel rozumienie psychoterapii jako całości, stworzenie ogólnej teorii psychoterapii. Podejście oparte na czynnikach wspólnych jest próbą wyodrębnienia tych elementów terapii, które odpowiadają za jej skuteczność, niezależnie od orientacji teoretycznej . Do najczęściej wymienianych należą: jakość relacji terapeutycznej, empatia, odreagowanie emocji, udzielenie wsparcia, obietywizacja i normalizacja przeżyć, pozytywne oczekiwania pacjenta, objaśnienie zaburzeń, eksploracja problemu, wgląd, konfrontacja z trudnościami, wdrażanie adaptacyjnych zachowań, rozwój samoświadomości .
Mocne strony
Wymiana myśli, idei, atmosfera otwartości i innowacyjności . Integracja środowiska praktyków i teoretyków psychoterapii. Dążenie do podniesienia skuteczności psychoterapii. Dostosowywanie technik i metod do potrzeb klienta.
Ograniczenia
Wybór odpowiedniej techniki w większości przypadków dokonywany jest na podstawie wiedzy teoretycznej lub wcześniejszych doświadczeń terapeuty. Jest to zatem wybór subiektywny i w dużej mierze zależy od doświadczenia i preferowanego sposobu pracy terapeuty.
Chcesz być na bieżąco z wydarzeniami i newsami psychologicznymi?
Zapisz się do newslettera!
Serwis na swoich stronach www wykorzystuje m.in. pliki cookies w celu zapewnienia Ci maksymalnego komfortu podczas przeglądania serwisu i korzystania z usług. Jeśli kontynuujesz przeglądanie naszej strony bez zmiany ustawień przeglądarki, przyjmujemy, że wyrażasz zgodę na użycie tych plików. Jednak zawsze możesz zmienić ustawienia przeglądarki decydujące o ich użyciu.
Dowiedź się więcej