Postać zdezorganizowna (schizofrenia hebefreniczna) zwykle pojawia się w młodszym wieku niż inne postacie i prowadzi do poważniejszej dezintegracji osobowości.

Jak sama nazwa wskazuje, wzorzec ten charakteryzuje się głównie chaotyczną, pozornie bezcelową mową i zachowaniem. Zazwyczaj już przed ujawnieniem się choroby dana osoba zachowuje się dziwnie, jest przesadnie drobiazgowa w mało ważnych sprawach, interesuje się zawiłymi problemami religijnymi i filozoficznymi, stopniowo zamyka się w swoich fantazjach.

Stępienie afektu oraz zaburzenia emocjonalne objawiają się bezsensownym śmiechem lub płaczem, infantylizmem, obojętnością emocjonalną, szczególnym manieryzmem, mimiką,  rozmaitymi grymasmi, mówieniem i gestykulowaniem do siebie oraz dziwacznym, często obscenicznym zachowaniem, np. zainteresowaniem moczem i kałem, który rozsmarowują po ścianach i po własnym ciele, bez jakiegokolwiek poczucia wstydu. Niekiedy chorzy dotknięci tym rodzjem schizofrenii stają się agresywni, mogą dostać napadu szału lub wściekłości w związku ze swoimi fantazjami, lecz zachowują zupełną obojętność wobec realnych sytuacji życiowych, jakkolwiek byłyby one przerażające lub ponure. Mowa zaczyna być niespójna, zawiera dziecięce gaworzenie i chichoty.

Wielokrotne powtarzanie podobnie brzmiących słów oraz rozluźnienie toku myśli przydają jej właściwości kalamburów. Pacjent wymyśla nowe słowa (neologizmy). Zdarza się, że jego mowa staje się zupełnie niezrozumiała. Powszechnie występują halucynacje, zwłaszcza słuchowe. Głosy słyszane przez pacjentów oskarżają ich o niemoralne praktyki, „wlewają brud" do ich myśli i obrzucają ich wstrętnymi wyzwiskami. Urojenia dotyczą zazwyczaj seksu, religii, zdrowia (hipochondria) i prześladowań, są płynne, niesystematyczne i fantastyczne.

Rokowania w przypadku schizofrenii zdezorganizowanej są złe a obecnie znane metody leczenia przynoszą co najwyżej lekką poprawę.