Depresja wielka - zwana też kliniczną, bądź ciężką. Przyjmuje postać nawracających epizodów. Typowe objawy występują licznie i utrzymują się bardzo uporczywie, nieprzeplatane okresami normalnego nastroju.Postawienie diagnozy następuje w przypadku, gdy smutek, przygnębienie oraz niezdolność do odczuwania przyjemności trwają przez co najmniej dwa tygodnie, zajmując większą część dnia.

Szczególną odmianą wielkiej depresji jest typ melancholijny – chory wybudza się wcześnie rano i odczuwa znaczne pogorszenie samopoczucia przed południem, nie czuje łaknienia i traci masę ciała.

Na depresję wielką szczególnie narażone są kobiety, osoby z predyspozycjami biologicznymi, ludzie młodzi, wychowywani „pod kloszem”, czyli nadmiernie chronieni przed niepowodzeniami i przykrościami oraz doświadczający traumatycznych wydarzeń życiowych, szczególnie związanych z utratą.

Nieleczony epizod choroby trwa średnio sześć miesięcy. U 26% pacjentów następuje nawrót w ciągu roku, przy czym im więcej przebytych epizodów, tym większe ryzyko nawrotu, natomiast im dłuższa remisja – tym ryzyko nawrotu się zmniejsza.