Co to jest - Demencja (otępienie)?

Cechy demencji

Główną cechą demencji (otępienia) jest pogarszanie się funkcjonowania mózgu, pojawiające się po osiągnięciu jego pełnej dojrzałości, czyli mniej więcej po piętnastym roku życia. Otępienie jest postępujące (najczęściej) lub utrzymuje się na stałym poziomie, w rzadkich przypadkach bywa odwracalne. Przebieg zaburzenia w dużym stopniu zależy od przyczyny, która jej wywołała.

Najczęstszy powód demencji stanowią choroby zwyrodnieniowe mózgu, w szczególności choroba Alzheimera. Degeneracja mózgu z towarzyszącymi jej chorobami psychicznymi, ujawniające się w podeszłym wieku, tradycyjnie nazywa się otępieniem starczym. Zaburzenia towarzyszące zwyrodnieniom mózgu pojawiającym się u ludzi młodszych są znane jako otępienie przedstarcze (wczesne).

• Nienaturalne pobudzenie, zwłaszcza na początku choroby.

• Zaburzenia pamięci, w szczególności niemożność zapamiętania niedawnych zdarzeń, nabywania nowej wiedzy czy sprawności.

• Pamięć semantyczna, czyli zbiór wiadomości będący podwaliną wiedzy, jest mniej zdegenerowna przez chorobę.

• Pogłębiające się deficyty w zakresie myślenia abstrakcyjnego, orientacji wzrokowo-przestrzennej, kontroli ruchowej, rozwiązywania problemów, osądu.

• Rozpad osobowości, utrata motywacji, osłabienie kontroli nad emocjami oraz obniżenie wrażliwości moralnej i etycznej.

Główną przyczyną są procesy zwyrodnieniowe, zachodzące w mózgu chorego. Są one skutkiem bądź naturalnych procesów starzenia, bądź też wynikiem chorób infekcyjnych, (zapalenie opon mózgowych, AIDS), zatruć substancjami toksycznymi, guzów lub ropni umiejscowionych wewnątrz czaszki, niedoborów pokarmowych.

Przyczynę mogą też stanowić poważne lub powtarzające się urazy czaszki, niedotlenienie (anoksja) czy incydenty naczyniowe różnego rodzaju (np. udary).

Dobre skutki przynosi terapia behawioralna, nastawiona na zmianę szkodliwych społecznie zachowań. Nie bazuje ona na umiejętnościach poznawczych, których osoby dotknięte demencją mają coraz mniej.

Bardzo ważna jest również terapia opiekunów, którzy żyją w stanie silnej frustracji i niejednokrotnie są przeciążeni oraz bezradni.Jest to dla nich wskazanie do korzystania z grup wsparcia, technik redukcji stresu i tym podobnych oraz wszelkich zabiegów łagodzących skutki stresu. Opiekunowie stoją również wobec antycypacji własnej żałoby. Ponadto, gdy opieka nad pacjentem staje się ciężarem przytłaczającym rodzinę, rozważają trudną i obciążającą decyzję o skorzystaniu z pomocy instytucjonalnej. Należą do grupy najwyższego ryzyka wystąpienia depresji.