Choroba Parkinsona jest postępującym, zwyrodnieniowym schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego, przebiegającym powoli i prowadzącym nieuchronnie do inwalidztwa. Zaburzenie to nie jest bezpośrednią przyczyną śmierci, lecz znacznie pogarsza jakość życia i wiąże się z potencjalnie śmiertelnymi powikłaniami, na przykład zapaleniem płuc. Jedną z charakterystycznych cech tej choroby jest demencja. 

W Polsce istnieją stowarzyszenia pomagające chorym i ich opiekunom. 11. kwietnia jest Światowym Dniem Choroby Parkinsona. Choroba Parkinsona dotyczy 1% populacji ludzi od 40-60 roku życia, ale zdarza się również u ludzi młodszych. Fundacja "Żyć z Chorobą Parkinsona".

Objawy choroby Parkinsona pojawiają się i narastają powoli, stopniowo, przez kilkanaście lat. Spowolnienie ruchowe (bradykinezja), zubożenie i niezgrabność w ruchach, zaburzenia równowagi lub trudności z wykonywaniem nawet tak prostych czynności, jak wstawanie z krzesła, zaburzenia pisania (mikrografizm – bardzo drobne pismo), niestabilność postawy, tendencja do padania do przodu, tyłu lub w bok, rzadkie mruganie powiekami, problemy z artykulacją mowy.

Sztywność osobowości, spowolniony przebieg procesów psychicznych, osłabiona pamięć i zdolność przypominania, depresja.

Główną przyczyną choroby Parkinsona jest genetycznie uwarunkowany zanik neuronów w obrębie istoty czarnej w mózgu. Neurony te wytwarzają neurotransmiter- dopaminę, stąd nazywa się je neuronami dopaminergicznymi.

Konsekwencją degeneracji tych neuronów jest niedobór dopaminy w mózgach osób chorych (ok. 70-80%).

Jest kilka grup leków stosowanych w terapii choroby Parkinsona. L-DOPA jest aminokwasem, który może przechodzić z krwi do mózgu i tam przekształca się w dopaminę. Innymi możliwościami leczenia są: