Chociaż zdarzają się badania podłużne, które umożliwiają analizowanie przebiegu depresji w ciągu życia, charakterystyki tego zaburzenia w różnych stadiach rozwojowych nie zostały jasno określone. Nowe badania opublikowane w Clinical Psychological Science uzupełniają tę lukę, przedstawiając nietypowe podłużne badanie zaburzeń o charakterze depresji wielkiej poprzez cztery krytyczne okresy rozwojowe, od dzieciństwa do dorosłości. Aby lepiej zrozumieć zmiany spowodowane upływem czasu w przebiegu wielkiej depresji Paweł Rohde z Oregon Research Institute i jego współpracownicy (Peter Lewinsohn, John Seeley,Jeff Gau oraz Daniel Klein) przeanalizowali dane zebrane od osób uczestniczących w przedsięwzięciu zwanym Oregon Adolescent Depression Project.
Badanie
Wykorzystując zebrany materiał naukowcy byli w stanie porównać i skonfrontować zaburzenie w czterech okresach rozwojowych: dzieciństwa (5.0-12.9 lat), dojrzewania (13.0-17.9 lat), wczesnej dorosłości (18.0-23.9 lat) i dorosłości (24,0 -30,0 lat). Diagnozowano uczestników na okoliczność objawów depresji w każdym z czterech punktów czasowych. Osoby badane wypełniały również coś na kształt kart kontynuacji, pozwalających określić początek i czas trwania wszystkich głównych zaburzeń psychicznych od poprzedniego badania.
Wyzdrowienie z depresji zostało zdefiniowane jako 8 lub więcej kolejnych tygodni bez lub z nieznacznymi objawami, zaś nawrót rozumiano przez spełnianie pełnych kryteriów wielkiej depresji następujące po wyzdrowieniu. Ankieterzy, którzy prowadzili badanie byli starannie wybierani, szkoleni i nadzorowani. Każdy z ankieterów posiadał wykształcenie w dyscyplinie zdrowia i ukończył 70-godzinny kurs z zakresu prowadzenia wywiadów diagnostycznych.
Wyniki
Rohde i wspracownicy przeanalizowali dane od 816 uczestników, którzy wypełnili kwestionariusze i udzielili wywiadów we wszystkich czterech punktach czasowych.
Okazało się, że w wieku 30 lat 51% badanych miało za sobą przynajmniej jeden epizod wielkiej depresji a ponad połowa (53%) miało przynajmniej jeden nawrót. Bycie kobietą było spójnym predyktorem pierwszego zapadnięcia na wielką depresję we wszystkich czterech okresach rozwojowych, ale nie było już istotne dla przewidywania nawrotu choroby.
Pierwszy incydent i nawracające epizody zaburzenia okazały się mniej liczne w dzieciństwie, niż w okresie dorastania, wczesnej dorosłości lub dorosłości. Choć w dzieciństwie przypadki depresji były rzadkie, epizody, jeśli już wystąpiły w tym wczesnym okresie rozwojowym, trwały znacznie dłużej niż w kolejnych trzech okresach. Badacze wskazują także, że pojawienie się epizodu w jednym okresie rozwoju wiązało znacząco ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia epizodu w kolejnych okresach.
Naukowcy stwierdzili, że częstość prób samobójczych była istotnie wyższa u młodzieży, niż u dorosłych, zarówno młodych, jak i starszych, wsród których statystyki były podobne. Wśród uczestników, którzy mieli epizod wielkiej depresji przed trzydziestym rokiem życia, około 19% podejmowało co najmniej jedną próbę samobójczą do czasu dorosłości .
Wielka depresja była związana zarówno z lękiem, jak i uzależnieniami od substancji psychoaktywnych, we wszystkich czterech okresach rozwojowych.
Jest to prawdopodobnie pierwsze badanie, które analizuje markery wielkiej depresji na przestrzeni czterech okresów rozwojowych. Rohde i jego współpracownicy twierdzą, że zrealizowany projekt wnosi ważny wkład do naszej wiedzy na temat występowania i rozwoju depresji, czasu jej trwania, współwystępowania z innymi zaburzeniami i długoterminowych skutków choroby w czterech zróżnicowanych okresach rozwojowych.
