Śmierć na pustyni, czyli cena marzeń

Jaką cenę jesteśmy w stanie zapłacić za realizację naszych marzeń? Poświęcisz rodzinę, pracę i przyziemne sprawy, aby osiągnąć swój cel? Są ludzie, którzy to zrobili, świadomie ponosząc ryzyko. Czasem jednak nie wszystko się udaje. Życie za marzenie. Warto?

Życie za marzenie

Niedawna śmierć polskiego motocyklisty podczas Rajdu Dakar podniosła kwestię bezpieczeństwa i organizacji tego wydarzenia. Jednocześnie tego typu wypadki wzbudzają refleksję na temat kosztów spełniania marzeń. Dla Michała Hernika meta tegorocznego Rrajdu Dakar miała być prezentem na 40. urodziny. Niestety, trudne warunki i wycieńczająca pogoda sprawiły, że próba realizacji marzenia skończyła się tragicznie, nie tylko dla samego motocyklisty, ale również dla jego rodziny – żony i trzech córek. Mimo, że od początku jego rozgrywania w 1979 roku zabrał życie 24-em pasjonatom, Rajd Dakar nie jest rekordzistą w zabieraniu żyć ludzi pełnych pasji, odwagi i wytrwałości. My słyszymy tylko o znanych himalaistach, jak Piotr Morawski, ale to właśnie najwyższe wzniesienia górskie pochłaniają co roku najwięcej ofiar.

Pasja = szczęście?

Dlaczego mimo przykładów śmiertelnych wypadków, pożegnań z przyjaciółmi dzielącymi nasze pasje, ludzie podejmują kolejne wyzwania, biorąc udział w rajdach, organizując górskie wyprawy czy wyruszajc w niebezpieczne żeglugi? Wydaje się, że pasja wiąże się z tak silną motywacją, potrzebą, bez której człowiek nie potrafiłby osiągnąć szczęścia, satysfakcji, a czasem nawet codziennej radości życia. W końcu doświadczeni himalaiści mają świadomość nieprzewidywalności gór, uczestnicy rajdów wiedzą, że nie każdy kto bierze w nich udział dojeżdża do mety. Jedni i drudzy jednak podejmują ryzyko, prawdopodobnie mając nadzieję, że właśnie im uda się osiągnąć cel i wrócić do swoich rodzin z kolejnym sukcesem i poczuciem satysfakcji.

Dlaczego podejmujemy świadome ryzyko?

Co sprawia, że mimo świadomości niebezpieczeństwa, możliwej śmierci i opuszczenia rodziny, ludzie podejmują się realizowania ekstremalnych pasji? Każdy z nas odczuwa potrzebę stymulacji, jednak w zależności od naszej osobowości i temperamentu, realizujemy ją w różny sposób. Pasjonaci sportów ekstremalnych mają tendencję do podejmowania zachowań o dużej wartości stymulacyjnej, charakteryzuje ich wysoka odporność emocjonalna oraz zdolność do odpowiedniego reagowania w sytuacjach silnie wymagających i stymulujących. Odnosząc się do Regulacyjnej Teorii Temperamentu profesora Jana Strelaua można opisać ich jako posiadających wysoką aktywność, niską reaktywność oraz wysoką wytrzymałość. Osoby takie, ze względu na swoje biologiczne predyspozycje chętniej i częściej podejmują się różnych stymulujących aktywności, także ryzykownych, natomiast źle znoszą rutynę i monotonię. Przywołując nieco bardziej znany podział temperamentów – takie osoby można nazwać ekstrawertykami. W przeciwieństwie do nich introwertykom odpowiedni poziom stymulacji może zapewnić czytana w samotności książka.

Prawo do szczęścia

Różne biologiczne uwarunkowania sprawiają, że jednym do szczęścia wystarcza spokojne, poukładane życie, w którym inni z kolei dusiliby się, powoli gasnąc i umierając z braku stymulacji. Pytanie, czy tylko ta pierwsza grupa - wiodąca może bardziej akceptowalne dla przeciętnego obserwatora życie, zasługuje na spełnienie i poczucie satysfakcji oraz realizowanie swoich potrzeb. Trudno jest zrozumieć osoby, które mając żony, mężów, dzieci kontynuują realizowanie swoich ryzykownych pasji, godząc się z możliwością zostawienia swoich rodzin na zawsze w żałobie. Ciężko jednak także wyobrazić sobie wspólne życie z człowiekiem, który porzuca marzenia, warunkujące jego poczucie szczęścia i radości w życiu.

Wspólne wyzwanie

Niestety prawda jest taka, że nie tylko sami pasjonaci podejmują wyzwania. Także wiążący się z nimi partnerzy, rodzina, bliscy, znajomi stają przed ogromnym wyzwaniem budowania relacji z człowiekiem napędzanym pasją, marzeniami, adrenaliną. Realizowanie wewnętrznej, silnej potrzeby stymulacji, mocnych doznań, nowości nie jest ani dobre, ani złe, jest po prostu trudne, i to nie tyle dla samego pasjonata, co dla osób, którym na nim najbardziej zależy.