Anoreksja psychiczna (jadłowstręt psychiczny) charkteryzuje się intensywnym lękiem przed przybraniem na wadze połączonym z odmową prawidłowego odżywiania. Zazwyczaj towrzyszy mu  bezpodstawne narzekanie na nadwagę, spadek ciężaru ciała poniżej 85% należnej wagi (albo u osób, które jeszcze rosną, o 15% mniejszy przyrost wagi w stosunku do wzrostu), zaburzenia obrazu własnego ciała, spadek samooceny a u kobiet, które miesiączkują, nieobecność przynajmniej trzech kolejnych miesiączek.

Typowe cechy tego zaburzenia to znaczna nadaktywnośćmi wzorzec restrykcyjnego ograniczenia diety albo przejadania się (z lub bez kompulsyjnego zwracania). Kobieta dotknięta anoreksją psychiczną zazwyczaj zaprzecza powadze swojego stanu i nie dostrzega problemu ani szoku, jaki jej stan budzi u innych.
 
Rozróżniamy dwa typy anoreksji:

• typ ograniczający się
• typ objadająco/przeczyszczający

Typ ograniczający charakteryzuje obsesyjną samokontrolą graniczącą z objawami obsesyjno-kompulsyjnymi. Anoreksja tego typu powoduje ogromne problemy natury społecznej i nieporozumienia z rodziną oraz rówieśnikami.


Typ przeczyszczający stosuje metody przeczyszczania, do których zalicza się, poza wymuszonym zwracaniem,  stosowanie leków moczopędnych, przyspieszających trawienie czy lewatywy. Chorzy tego rodzaju mają zazwyczaj mniej ogranień i zahamowań, a wiele z nich boryka się z problemami z kontrolą impulsów w dziedzinach innych niż jedzenie i jest skłonna do uzależnień.

Wzorzec naprzemiennego objadania się i przeczyszczania jest zazwyczaj trudniejszy w leczeniu. Anorektyczki prezentują zazwyczaj określone cechy osobowości:

• duży dystans emocjonalny;

• zahamowanie poznawcze; 
• preferowanie rutyny, ustalonego porządku i przewidywalnego środowiska, kłopoty z adaptacją do zmian;
• konformizm i uległość;
• unikanie ryzyka i silny niepokój w sytuacjach stresowych;
• skłonności perfekcjonistyczne.
• wytrwałość, nawet przy obiektywnym braku nagrody.  

Anorektyczki często opisują swoje matki jako nadmiernie dominujące, natrętne, apodyktyczne, ambiwalentne w okazywaniu uczuć, ojców jako niedostępnych emocjonalnie. Rodziny dziewcząt anorektycznych nie tolerują niezgody i subtelnie, za pomocą nadmiernej krytyki i zbyt częstych "dobrych" rad  podkopują  ich wysiłki zmierzajce do uzyskania autonomii. W efekcie córki przejmują kontrolę nad obszarem, którym władają - nad swoim ciałem.

Rodzinom chorych przypisuje się określony zestaw cech:

• ograniczoną tolerancję na nieporozumienia;
• nacisk na bezproblemowe zachowanie i przestrzeganie reguł;
• zniechęcanie dziecka do samodzielności;
• nieumiejętność rozwiązywania konfliktów.

Można spodziewać się, że w razie podjęcia terapii chora osoba  będzie się dystansowała wobec terapeuty oraz okazywała mu dużą nieufność.